Dit gebouw was het gildehuis van de huidevetters. Het dateert uit de
tweede helft van de 15e eeuw, en verving een houten hal.
De gevels zijn eenvoudig, en enkel versierd met
waterlijsten. De ramen hebben kruiskozijnen. Het dak is
een zadeldak tussen twee trapgevels.
De ronde spietoren, die eerder voor het prestige dan om praktische
redenen werd toegevoegd, heeft een klein platform op halve hoogte. Daarop rijst een
dunner gedeelte op, dat bekroond wordt door middel van een achthoekige uitkijkpost.
Van Sofie Waeterloos weten we dat het werd gerestaureerd van 1978 tot 1983.
Hendrik Van Kerkvoorde: 'Hier is ook het Poeziecentrum van Gent gevestigd.Van
hieruit begint de poezieroute, er is een documentatiecentrum over poezie,bibliotheek,
en winkel in gevestigd.'
Johan De Bock: 'Het meerminnetje op de torenspits is Melusine, beschermgeest van
de binnenschippers.'
Johan De Bock: 'Hier stond vroeger een houten hal, die door de lammerwerkers en
grauwwerkers vanaf de 14e eeuw gebruikt werd voor de handel in bont en pelzen. In
1422 kochten de huidevetters deze hal. In 1450 werd de houten hal gesloopt en werd de
bouw van het Toreken zoals we het nu kennen aangevat. Pas in 1483 werd de
uitkijktoren afgewerkt (bouwen kost geld...).
Hierbij dient opgemerkt dat het gebouw er toen ietwat anders uitzag: de toegang
gebeurde via een trap naar de 1e verdieping, het gelijkvloers was helemaal dicht: men
moest het gebouw kunnen verdedigen!
Maar in 1540 was 't al uit met de pret: Keizer Karel liet het gebouw in beslag
nemen (als onderdeel van de straffen die hij de Stroppen oplegde). Het werd verkocht
en in drie stukken verdeeld. Van dan af ging het snel bergaf. Het gebouw verkommerde
meer en meer.
In 1883 kocht het stadsbestuur het gebouw aan, met de bedoeling er de Koninklijke
Vlaamse Academie te vestigen -maar dat ging niet door (het Dammansteen werd daarvoor
gebruikt). Dan maar als café verhuurd, later werd het zelfs een matrassenfabriek.
Daarna leegstand en verkrotting. Toch werd het in 1943 als monument erkend. Maar het
bleef leeg staan verkommeren achter reusachtige reklamepanelen.
Vanaf 1971 begon de stad de restauratie te plannen. In 1980 begon men er aan, in
1983 werd het voltooid. Maar! De stad had de bedoeling het als prestigiues restaurant
te verhuren. Het 1e verdiep werd daarvoor met een grillinstallatie uitgerust. Helaas
was geen enkele uitbater geïnteresseerd... Gelukkig was de toenmalige Kredietbank net
op zoek naar een gebouw waarin het allerlei culturele activiteiten, recepties,
vergaderingen kon houden. De bank gebruikte het gebouw tot rond de eeuwwisseling. Dan
werd dit de thuishaven van het Poeziehuis.
Merk op dat er in dit gebouw geen trappen zijn: men gebruikte ladders om naar de
verdiepingen te gaan (die bij belegering konden opgetrokken worden). Alle
nutsvoorzieningen zijn samengebracht in het zijgebouwtje (moderne invulbouw). Hierin
vind je o.a. de traagste lift van Vlaanderen (mocht geen trillingen maken, om het
gebouw niet te beschadigen).
De klok aan de toren diende om de wekelijkse markt te openen en te sluiten. Aan de
metalen ballustrade werd het afgekeurde laken opgehangen - tot schande van de wever
die het gefabriceerd had.'
Mieke Lievens: Heel erg mooi.'Anny Drieghe: 'Heel mooi
prachtig' hedwig de cock: 'gans de foto reeks is enorm mooi en zeer interessant
en zeer leerrijk zeker voor de jeugd ' willem niemegeerts.: 'MOOI !!Heb het nog
weten restaureren.' brussel gent: 'lelijk' sonia walgrave: 'heel mooi
gerestaureerd'
Français
English
  
| 
