Vermoedelijk stond op deze plaats vanaf de 11e eeuw een romaanse kerk. Vanaf het einde van de 13e eeuw zou deze langzaam (vooral 14e, 15e en 16e eeuw) door een groter, gotisch exemplaar vervangen worden.

In 1940 verdween de torenspits bij een storm, en sindsdien heeft de vieringtoren een plat dak.

Bij het meubilair noemen we het portiekaltaar in het hoogkoor in zwart, witte en gevlamde marmer en albast door Hubert van den Eynde en altaarstuk 'Verheerlijking van Onze-Lieve-Vrouw' door Gaspard de Craeyer uit 1634-1636.


De doopkapel is afgesloten door een houten beschot met koperen balusters uit 1635-1637, en herbergt een romaanse doopvont in Doornikse steen uit de eerste helft van de 12e eeuw. Eén van de gebeeldhouwde zijvlakken stelt het Laatste Avondmaal voor.

De barokke preekstoel dateert uit 1681-1684 en is van de hand van Mattheus van Beveren.

Er staat een beeld van 'Christus op de schoot van zijn Moeder' door Erasmus Quellin.

Het marmeren barok doksaal dat het hoogkoor afsloot werd oa. door Arthus Quellin en Mattheus van Beveren versierd.

Bij de schilderijen noemen we de 'Aanbidding der Herders' door Antoon Van Dyck (wellicht uit 1632), 'Onze-Lieve-Vrouw met Kind en Kanunnik Jan van Calendries' en 'Sint-Rochus en de Pestlijders' door Gaspard de Craeyer.

Er zijn ook grafstenen uit de 15e tot de 18e eeuw.