Volgens sommige bronnen dateert deze molen uit 1154. Dit jaartal zou terug te vinden zijn op een stuk ijzer tussen de steenbalk, de steenbeddenbalk en de ligger. Maar vermoedelijk is dit onjuist: 1154 moet als 1754 geïnterpreteerd worden. Een 1 en een 7 worden vaak erg gelijk geschreven. Daarenboven werden in de 12e eeuw veelal Romeinse cijfers gebruikt ipv de Arabische uit de moderne cijfers.

Wel blijkt uit rekeningen dat in 1388 de molen bestond en eigendom was van de Gentse Sint-Baafsabdij, wat hem tot één van de oudste molen uit Oost-Vlaanderen maakt. Ook later duikt de molen op in archiefstukken.

In de nacht van 3 op 4 november 1882 werd op deze molen een moord gepleegd 'door middel van eenen mesthaak, zodanig dat de hersens zich door een gapende wonde vertoonen'.

In 1894 werd de molen aangekocht door Alfred Amelot-Brunin. In 1944 werd de molen beschermd. Toen hij echter in 1952 overging naar de kinderen van Amelot, werd hij als puin beschreven.

In 1970 werd een eerste, voorlopige herstelling uitgevoerd. Vanaf 1975 werd een drastische restauratie uitgevoerd, waarbij zowat heel de molen vervangen werd. Dit mondde echter uit in een ernstig, gerechterlijk dispuut, zodat de molen nauwelijks draaide.

Op 30 juli 1982 werd bij Besluit van de Executieve van de Vlaamse Gemeenschap ook het mulderhuis beschermd.

In november 1999 werd de Provincie van Oost-Vlaanderen eigenaar in het kader van een geslaagd landschapsinrichtingsproject, waarna (vanaf 2001) een maalvaardige restauratie werd aangevat.

Deze relatief kleine, houten standaardmolen staat op hoge teerlingen.