Deze kerk uit 1866 met neoromaanse trekjes mag niet verward
worden met het romaanse kerkje van Vieux-Virton iets verderop.

Frits Schetsken: 'In 1852 besluit het gemeentebestuur van Saint-Mard de 12de-eeuwse kerk te vervangen door een majestueus nieuw gebouw dat meteen zichtbaar zou zijn voor wie uit Frankrijk dit verstedelijkte dorp zou naderen. Saint-Mard is trouwens naar de patroonheilige van deze kerk genoemd, het is een samentrekking van Saint-Médard ofwel Sint-Medardus.

Er wordt gekozen voor neoromaans als bouwstijl, want die is wat eenvoudiger dan neogotiek, zodat er minder dure ornamenten nodig zijn. Bovendien past die stijl ook beter bij de bouwmaterialen die in de streek zelf voorhanden zijn. Architect De Curte heeft enkele studies geschreven over de neoromaanse bouwtrant en mag dan ook het ontwerp maken. Tussen 1862 en 1867 wordt aan de Saint-Médard gewerkt.

Opvallend, maar jammer genoeg niet goed zichtbaar op de foto, is dat het beeld van Medardus boven het portaal de zegen geeft met de linkerhand. Geen mens die daar een zinnige verklaring voor kan geven: was beeldhouwer Trauffler uit Batincourt linkshandig? Was dit een gewilde artistieke keuze van hem? Of brak de rechterhand tijdens het beeldhouwen en is dit een noodoplossing om geen volledig nieuw beeld te hoeven maken?

Binnen zie je 17de-eeuwse zijaltaren en een handvol heiligenbeelden: Maria als enige vrouw naast Hubertus, Nicolaas, Rochus, Sebastiaan en Medardus zelf als begeleidende sinten. De patroonheilige was rond 530 bisschop van Noyon, een stad in Picardië. Hij werd op zijn reizen steeds vergezeld van ezel Martin, zijn trouwe rijdier. Toen zijn meester stierf balkte Martin zo luid, dat het Gods oren bereikte. Die ontbood Medardus en onze bisschop drong erop aan zijn ezel ook in de hemel binnen te laten. Hadden immers niet de evangelisten Lucas, Marcus en Johannes hun dieren al mee mogen nemen, net als Rochus zijn hond en Antonius zijn varken? Daar had God niet van terug en dus wandelt Medardus sindsdien met zijn trouwe viervoeter door het rijk der hemelen.

Maar op een dag is Martin plots zoek. Medardus zoekt, maar vindt niet en start een geweldige huilbui: 'Ik zal hem gedurende veertig dagen bewenen.' Drie dagen later bekent zijn vriend Barnabé dat hij voor de grap de ezel heeft meegenomen en geeft het dier terug aan zijn verheugde eigenaar.

Helaas herhaalt Barnabé zijn grap jaarlijks op 8 juni, met telkens opnieuw die huilbui ten gevolge. Vandaar: 'Als het op Sint-Medardus regent, regent het veertig dagen'. Het kan dan ook geen verwondering wekken dat juist de parapluverkopers deze Sint als hun patroonheilige hebben gekozen.'

Français
English